Drijfveren voor vrede 

Wim:   

"'Ik ben geboren in Scheveningen. Na de middelbare school ging ik naar de hogere zeevaartschool in Amsterdam en heb ik op lijndiensten om de wereld gevaren als stuurman groothandelsvaart. Het onderweg zijn, contact met mensen in de havens en de enorme cultuurverschillen wereldwijd intrigeerden me. Havenbuurten zijn meestal de armste buurten. In de handelsvaart was nog een enorme koloniale hiërarchie. Ik zag grote verschillen tussen rijk en arm. En armoede en apartheid in Zuid-Afrika.  

Aan wal werd ik opgeroepen voor de marine, maar dat wilde ik niet. In die tijd speelde de kruisraketten discussies. Mijn vervangende dienstplicht deed ik bij het landelijk bureau gereformeerde kerken, waar ik in contact kwam met het werk van de kerken in Zuid-Afrika, waarin veel werk van de verboden Anti- apartheidsbewegingen was ondergebracht. In Zuid-Afrika zag ik dat de kerk niet iets was voor de zondag alleen, het ging over het hele leven.  

Mijn loopbaan en opleiding: het gaat om verbinding 

Ik heb altijd op de rand van kerk en samenleving gewerkt. Er waren grote ontwikkelingen, zoals Beyers Naudé, de eerste blanke Zuid-Afrikaanse predikant die zich tegen de apartheid keerde.  

Ik werkte voor de kerken in Brabant en Limburg, als zogenaamd missionair toeruster. Dat gaat over leren vanuit de kerken in andere delen van de wereld. Wederkerigheid staat centraal. We organiseerden uitwisselingen voor jongeren vanuit Nederland naar Zimbabwe en Namibië en vice versa.  

In de jaren '90 heb ik theologie gestudeerd in Utrecht. Ik werd geïnspireerd om te werken vanuit de presentietheorie van Andries Baart. Dat gaat er kort gezegd over dat je niet zozeer voor iemand zorgt, of iemand helpt. Het uitgangspunt is: je kunt er niet vóór iemand zijn, als je niet mét hem of haar bent. Het gaat om verbinding. Zo begonnen we in de oude wijken van Den Bosch een snackbar, gewoonweg om in de wijk te zíjn. Het hele idee van presentie is ook opgepakt in de zorg.   

Ik heb als dominee in Halle gewerkt, een agrarische gemeente. Samen zijn ging ook over samen wérken op de boerderij. Want ik ben geen dominee die alleen in de kerk wil staan. Het gaat ook niet over één manier. Zo is bijvoorbeeld niet iedereen een prater. Een braderie of een bockbierfestival kan meer aanspreken dan een dienst of gesprek. Het is belangrijk om erbij te zijn, een netwerk op te bouwen, samen te eten.  In Halle hadden we contacten met kerken in Roemenië, waarin vooral ontmoeting centraal stond. 

Naast presentie speelt "'exposure" in mijn werk een belangrijke rol. Je moet je laten zien. De Kerk heeft contacten in de hele samenleving. Zo organiseerden we in Goor de braderie "kleurrijk in de hof", een jaarlijks evenement, waar de lokale volksdansgroep naast de Ethiopische dansers staat.  

Vorig jaar ben ik met mijn partner in 3 maanden naar Assisi gelopen, we zijn pelgrims. In mijn volgende stap in mijn loopbaan word ik predikant in Deventer voor Kerk & Samenleving. Een nieuwe uitdaging in een kerk waar ook cultureel hele mooie dingen gebeuren. Een bokbierfestival, cultuur, dans. En er moet veel meer gekookt en gegeten worden in de kerk!  De kerkelijke gemeente maakt een beweging richting de samenleving, dat is de toekomst van de kerk. Er zit zoveel moois in de samenleving, daar word je blij van.  

Mijn afscheid was prachtig, het danste. Ik ben dankbaar voor wat ik hier mocht doen. Nu kijk ik uit naar samenwerken in een team in Deventer.   

Ik steun PAX  vol overtuiging. Er gaan nu miljarden naar wapens. Maar er moet ook geïnvesteerd worden in projecten op verbinding en vrede. Zelf ga ik jaarlijks naar een studieconferentie in Roemenië. Die contacten heb ik gekregen tijdens wandeltochten door Europa. Met de tent op mijn rug, je ontmoet overal mensen, bij iedereen mogen we de tent in de tuin zetten. Persoonlijke ontmoetingen met mensen, daar word ik blij van.